The Most Beautiful Sounds Next to Silence

Dyskografia Manu Katché zapiera dech w piersiach. Od Robbie’ego Robertsona po Dire Straits, od Satrianiego po Ala Di Meolę, od bluesowych projektów Jeffa Becka po poetykę ECM. Lata lecą, francuski perkusista w przyszłym roku skończy 50 lat (!) i jest to wiek, w którym daje o sobie znać tęsknota za liryką.
I oto ona w czystej, komunikatywnej postaci 12 utworów, z których większość to pozycje nastrojowe tak w kształcie tematów, jak w partiach solowych. Na ogół są to podobne do siebie melodyjki prowadzone równolegle w oktawach przez saksofon tenorowy i trąbkę.

Nawiązanie do albumu „Neighbourhood” uderzające i z pewnością zamierzone. Ale role Stańki i Garbarka przejęli tu mniej znani Mathias Eick i Trygve Seim, których partie solowe nie są tak wyraziste i emocjonalne, choć być może owo powstrzymywanie ekspresji jest tu zamierzone. W So Groovy mamy dłuższe, pierwszoplanowe solo trąbki, które pokazuje niemałe możliwości Mathiasa Eicka, godzącego styl cokolwiek akademicki z wyraźnym wpływem Stańki. W Snapshot z kolei bodaj najlepszą swą improwizację gra tenorzysta Trygve Seim.

Udział Polaków istotny i czytelny. Marcin Wasilewski gra sporo solówek dobrze rozpoznając styl utworów Katché, które wymagają pewnego ograniczenia i jest to oczywiste dla tych, którzy znają możliwości Marcina. Odnoszę wrażenie, że trójka Katche-Kurkiewicz-Wasilewski dobrze się rozumie i podąża w kierunku wyznaczanej wyraźnie przez Eichera przyciszonej jazzowej kameralistyki. Słucha się tego z przyjemnością, choć całość chyba ustępuje „Neighbourhood” ze względu na inną rangę solistów.

(http://jazzforum.com.pl)